I survived to Behòvia 2009

dimecres, 7 de juliol del 2010

Y fue ahí cuando comensaron a edificarse los sueños.

Esta frase, escuchada esta madrugada al seleccionador de Uruguay, me ha espoleado el siguiente post.

Cuando todo parecía confirmar la gravedad de mi lesión y la consecuente imposibilidad de volver a correr –necrosis del tendón rotuliano derecho-, me planteé una meta: conseguir correr 45’ –mi dosis de felicidad- sin dolor. Tras pasar por múltiples traumatólogos y fisios, el 2008 lo conseguí. Me sorprende lo lejos que queda ahora la lesión cuando durante cinco años residió constantemente en mi cerebro. En todo caso, parafraseando a Rafa Nadal, mi mayor motivación no son mis rivales sino luchar contra mi mismo. Y esta victoria ha sido épica e íntima. Por suerte, mi autoestima nunca más será la misma.

La siguiente meta era ponerme un dorsal. Y la alcancé el 1 de marzo de 2009. A partir de aquí ya sólo quedaba ir cumpliendo sueños e ilusiones.

Volví a la Cursa del Llop y caBehòvia en noviembre del 2009, bajo el peor temporal de los últimos 30 años. En el 2010 no podrá ser por que tengo un nuevo objetivo en fechas coincidentes, el Maratón de la Costa Daurada, pero volveré.

Pero siguen existiendo multitud de sueños en el corto, medio y largo plazo, alguno de los cuales aún desconozco. Como la vida. Nada más y nada menos.

Entre los que están viniendo y los que vendrán, están:

Maratón de Boston 2011 (18/4/2011)

Sao Silvestre de Sao Paulo (tengo amiguete con casa allí y no hay que dejar pasar las oportunidades, como dijo el gran Rahm Emmanuel)

NY Maratón, 2012?

Comrades Maratón en Sudáfrica, 2013 +? (89 quilómetros)

Zegama Trail Marathon, cuando toque la lotería!

WS100, me veo más como pacer que como participante pero en esta segunda vida atlética no hay que descartar nada!

IM, en Hawaiï, a poder ser (si paso la oposición).

5 comentaris:

jose maria ha dit...

Està be però no siguis massa pesat eh?, vinga ànims, si has d'anar a HAWAII avisa'm que igual podem guanyar plaça junts. Ens veurem a la cursa d'Amposta?

Vinga salut i curses.

Marc Roig Tió ha dit...

Benvingut!! Algun dia m'has d'explicar això de la necrosis del rotulià (no ho havia sentit mai). Com va començar? Com es va recuperar?

Ferran ha dit...

Josep Ma, és una il·lusió però de cara a l'age group 50-55, o sigue que me queden uns quants anys, que passen ràpids, encara. I veient les teves marques a l'Ironcat crec que en tot cas quedarem un dia a Amposta per a que m'expliques com t'ha anat per Hawaiï! Ara per ara he de recuperar els anys corrent que m'he perdut!
Aniràs a Lanzarote 2011, no?


Marc, com ha acabat ho veuràs en l'enllaç que t'he enviat per correu. Com va començar t'ho explico ràpid: al juliol del 2002 em trenco el menisc caminant pels Pirineus. El Dr de la fede (Dr Sant) va trigar un any en acertar al diagnòstic, quan no li va quedar altra que fer-me una artroscòpia. I llavors es va produir l'errada. Em va enviar directament a entrenar sense rehabilitació i aquí es va sumar a les meues ganes d'entrenar (boges) la pèdua de musculatura (de tot l'any mig inactiu). Vaig aguantar els dolors 9 mesos i...ja era massa tard.

Benvinguts tots dos per aquí!

Pablo Vega ha dit...

Muy buenos esos sueños. Creo que coincidimos en alguno. ;-)))

Yo tengo apuntado Comrades 2012 si toca en bajada.

Y WS100 en algún momento también, no demasiado tarde a poder ser.

Más a medio plazo, Hawaii por supuesto.

Ferran ha dit...

Pablo, miraremos Comrades en 2012 (en bajada, of course, que con los 89 quilómetros ya hay suficiente dolor). También la descubrí cuando ganó Salazar en 1994. Y este año Bart Yasso se ha salido con sus crónicas en RW.